مقصد

عزیز من

نشان به نشان همین حرفهای به مقصد نرسیده،

که زندگی آنطور که فکر میکردیم، جریان رودهایی که از ما به دریا می ریزند نبود. زندگی  اتفاقا جریان سیلابهایی ست که از دریا جدا می شوند و به سوی آفرینش هیچ می شتابند.   

دستهای سبزی که برای آغوش بالا می آیند و یخ می‌زنند.

چشمهای  روشنی که در اشتیاقی بی انتها می مانند و سفید میشوند.

صبح مه آلودی که همه رنگهایش خاکستری می شوند.

و خورشید عاشقی که پیوسته در افق ذوب میشود. 

زندگی همین پیوسته مدفون شدن رنگ هاست. همین سیلابها وُ فرو رفتن ها وُ خشک شدن ها وُ محو شدن ها. 

ما رد یک طغیانیم که از شبهای عشق وُ اشتیاق وُ انتظار وُ آرزو جدا و رهسپار روزهای هیچ میشویم. هیچ مقصدی برای رسیدن نیست.