انهدام

عزیز روزهای عزیز

شاپرک های بی پروبالِ این روزها، پریشان از رنگ ها و رازقی هایی که باخته اند در آتشفشان جمجمه پوسیده من می گدازند،
 و بوی خاکستر شدگیِ پر رنگ‌ترین ارغوانِ جهان تمام خانه را پر میکند. 
قاب شکسته شکستنمان هنوز ملتمسانه مصلوب دیوار است و موریانه های موذی، اجساد تمام خاطرات را در چارچوب های هر آنچه هست تکثیر میکنند. 

یادت هست وقتی که میرفتی طوفان بود و چشمهای من آشفته در دستهای خشمگین باد دودو می کردند،
و تو انجماد صورتم را در سیلی های سرد باد به تماشا نشسته بودی!
در دل میوه های تابستانی سرانگشتانم کرم های قهوه ای می لولیدند و شاخه دست تو از بیخ و بن پلاسیده بود...

انگار که آغوشت را برای سیاه ترین خفاش های جهان آشیانه کرده بودی!
انگار که همه کلاغ های پیر بر  كُنده بی رمق درخت زندگی من مرثیه می خواندند! 
انگار که هرزترین علف های هرز جهان بر اندامهایمان می تابیدند وُ ریسه های خاردار می بافتند!
انگار می بریدندمان...
انگار که پاره پاره می شدیم... 

و حالا پارگی های تمام راههای نیمه رفته و حرف های نیمه مانده، 
در سکوتی شکنجه وار تر از قهقهه های بی معنیِ تو بر سر بریده من، 
در تیک تاک مضطرب ساعت تا ابد تکرار می شوند و ما، زخمیِ خاطرات نیمه رها شده، خوراک‌ موریانه ها خواهیم شد.

چقدر از کوه های جهان بر شانه های خسته من بار شده اند!
چقدر دود و دروغ و خاکستر به خورد چشمهایمان رفتند!
چقدر شکافتیم!
مگر ما از ترکیب وُ روزنه وُ رویش چیزی نمیدانستیم؟!
مگر آن آسمان پر از نعره، عاشقانه ی باران  نداشت ؟!
مگر ما ریه های مست ِ  لذت را تنفس نکرده بودیم ؟!

عزیز من 
 ما، جاماندگان فصل مهاجرت از هجوم نقاب ها و نیرنگ ها، به باد رفته ایم، در فشرده ترین بافت در هم تنیدگی مان!
در ما علف های وحشی ریشه دوانده اند و عنکبوت های  هزارپا در دهانمان لانه کرده اند.
ما در عمق خاموشی خود به فجیع ترین شکل ممکن تجزیه میشویم،
بوی خاکستر می گیریم،
و گدازه هایمان  ابدیت را سنگ باران میکنند...
ما فاتحان شهری شدیم که کفتارها بر لاشه های منجمدش گریه خواهند کرد.

امروز اردیبهشت سال صفر- یک!